Monday, February 25, 2013

Πρότυπο






Ὁ Καποδίστριας, καί ὅταν ἦταν ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν της Ρωσίας καί μεσουρανοῦσε στήν εὐρωπαϊκή διπλωματία ἀλλά καί στή διεθνῆ -ἐφόσον εἶχε ἐπί χρόνια ἀσχοληθεῖ καί μέ τίς πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς καί μέ τήν Περσία καί μέ ἄλλες ἀσιατικές χῶρες-, ἔστελνε συνεχῶς στήν ἀγωνιζομένη Ἑλλάδα πολεμοφόδια καί τρόφιμα καί σπούδαζε μέ δικές του δαπάνες πολλούς Ἑλληνόπαιδες στά εὐρωπαϊκά πανεπιστήμια, γιά νά προετοιμάζει τούς μορφωμένους ἐπιστήμονες σέ ὅλους τους κλάδους ποῦ θά ἐπάνδρωναν τίς διάφορες ὑπηρεσίες τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μόλις θά ἐλευθερωνόταν ἀπό τήν τουρκική καταδυνάστευση... 

Ὅταν τό 1822 ὑπέβαλε τήν παραίτησή του ἀπό τό ὑπουργεῖο, ὁ τσάρος Ἀλέξανδρος δέν τή δέχθηκε καί τοῦ ἔδωσε ἄδεια ἔπ΄ ἀόριστον μέ ὅλα ὅμως τά προνόμια τοῦ ἀξιώματός του, ἐφόσον τυπικά τό διατηροῦσε. Στή Γενεύη ποῦ ἐγκαταστάθηκε ἔπρεπε νά κατοικήσει σέ «ἕνα μέγαρο, νά ἔχει τέσσερις ἅμαξες καί ἱκανόν ὑπηρετικόν προσωπικόν». Ὁ Καποδίστριας κατοικοῦσε σέ «δύο πτωχικά δωμάτια, εἶχε μόνο μία ἅμαξα καί ἕναν ὑπηρέτη». Ὅταν οἱ πάντες, διπλωμάτες, ἀριστοκράτες καί ἁπλοί ἄνθρωποι τόν ρωτοῦσαν κατάπληκτοι, ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ὅταν ἀφοῦ ἐκτύπησα πρῶτον τάς θύρας τῶν μεγάρων τῶν πλουσίων ἠναγκάσθην κατόπιν νά κτυπήσω καί τάς θύρας τῶν πτωχῶν ζητώντας τόν ὀβολόν τούς προκειμένου νά στείλω τρόφιμα καί πολεμοφόδια εἰς τόν ἀγωνιζόμενον ἑλληνικόν λαόν ἔπρεπε νά ἠμπορῶ νά τούς λέγω: Ἔδωσα πρῶτος ἐγώ τά πάντα. Κανόνισα νά μή ἐξοδεύσω διά τόν ἑαυτό μου καί διά τόν ὑπηρέτην μου περισσότερα, ἀπό 60 φράγκα τόν μήνα. Ὅλον τόν ἄλλον μισθόν μου τόν στέλνω στήν Ἑλλάδα…». Ὅταν ἔφτασε στήν Ἑλλάδα ὡς κυβερνήτης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους προσφέρθηκαν νά τοῦ δώσουν ἀνάλογο οἴκημα ὡς κατοικία. Ὁ Καποδίστριας δέν τό δέχτηκε. Ἤθελε νά ζεῖ ἁπλά συμμεριζόμενος τήν κατάσταση ποῦ ἐπικρατοῦσε τότε στή χώρα. Μέ δικά του ἔξοδα διόρθωσαν ἁπλές οἰκίες στήν Αἴγινα καί στόν Πόρο, «χωρίς καμιάν ἐπιβάρυνση τῶν ἰδιοκτητῶν». Ἔδωσε ἐντολή νά μήν ἀνοίξουν τίς ἀποσκευές ποῦ ἔφερε ἀπό τή Γενεύη καί ἐπίπλωσε τό σπίτι ποῦ ἔμενε μέ «σιδηρᾶν κλίνην καί ξύλινον τραπέζιον». Γί΄ αὐτό ὁ ἀντικαποδιστριακός Γερμανός ἱστορικός Μέντελσον-Μπαρτόλντι, ὅταν ἐπισκέφτηκε τόν Καποδίστρια ἔγραψε: «Ὁ μόνος στολισμός τοῦ κυβερνητικοῦ… «μεγάρου» εἶναι ὁ λαμπρός ἥλιος τῆς Ἑλλάδας καί ἡ λατρεία τῶν Ἑλλήνων, μέ τήν ὁποία δικαίως τόν περιβάλλουν». 

Ὅλα τά ἐπίσημα ἐνδύματα δέν τά φόρεσε ποτέ. Ὁ γραμματέας του, Νικόλαος Δραγούμης, διηγεῖται τό περιστατικό ποῦ συνέβη κατά τήν πρώτη περιοδεία ποῦ ἔκανε στήν Κόρινθο, ἀμέσως μετά τήν ἄφιξή του. 

Τῆς ὅλης κυβερνητικῆς πομπῆς προηγοῦνταν ὁ ταχυδρομικός διανομέας Καρδάρας, ποῦ ἦταν ἐνδεδυμένος μέ βελούδινο χρυσοκέντητο σεγκούνι. Ἀκολουθοῦσε ἔφιππος ὁ Κυβερνήτης, ντυμένος ἁπλούστατα καί κάτισχνος ἀπό τήν ταλαιπωρία καί τήν κακήν διατροφή. Ὁ λαός ποῦ εἶχε παραταχθεῖ αὐθόρμητα, νομίζοντας ὅτι ὁ Κυβερνήτης τοῦ ἦταν ὁ λαμπροφορεμένος διανομέας, τόν χειροκροτοῦσε μέ ἀμέτρητες ἐκδηλώσεις ἀγάπης. Στήν ἀρχή ὅλοι διασκέδασαν. Ὁ Κολοκοτρώνης, ὅμως, δέν τό ἄντεξε. Πλησίασε τόν Καποδίστρια καί τοῦ εἶπε ὅτι ὁ λαός ἔπρεπε νά γνωρίσει τόν Κυβερνήτη του. 

- Καί τί θέλεις νά κάμνω, Θεοδωράκη; ἀπήντησε ὁ Καποδίστριας. 

- Ἡ ὑπερεξοχότης σου νά ἐνδυθεῖ τήν κυβερνητική της στολή. 

Καί ὁ Δραγούμης προσθέτει: «Ὁδήγησαν τόν Κυβερνήτη εἰς τί παρακείμενον χάνιον καί τόν ἠνάγκασαν νά ἐνδυθεῖ τήν στολή ἤτις οὐδαμῶς διέφερεν τῆς τῶν δασονόμων τῆς ἀντιβασιλείας!…». 

Ὁ γιατρός του, βλέποντας τόν τόσον καταβεβλημένο ἀπό τούς ἀδιάκοπους μόχθους καί ἀγῶνες, τοῦ συνέστησε αὐστηρά ὅτι ἔπρεπε νά βελτιώσει τήν τροφή του. Καί ὁ Καποδίστριας ἀπάντησε: «Οὐδέποτε θά ἐπιτρέψω στόν ἑαυτό μου βελτίωση τῆς τροφῆς, παρά μόνον τότε ὅταν θά εἶμαι βέβαιος ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλο ποῦ νά πεινάει…». 

Τό Πανελλήνιο καί ἡ Γερουσία δύο φορές ψήφισαν τόν μισθό ποῦ ἔπρεπε νά δίνεται στόν Κυβερνήτη. Καί τίς δύο φορές ὁ Καποδίστριας ἀρνήθηκε νά δεχθεῖ μισθό. 

«…Εἶμαι εὐτυχής διότι ἠδυνήθην νά προσφέρω… διά τήν ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν καί ἐλευθερίαν, δί΄ αὐτό τό τόσον θεάρεστον ἔργον, τά λείψανα τῆς μετρίας καταστάσεώς μου εἰς τό θυσιαστήριον τῆς πατρίδας… Διά τόν αὐτόν τοῦτον λόγον θέλη ἀποφεύγει καί ἤδη νά δεχθῆ τήν προσδιοριζόμενην ποσότητα διά τά ἔξοδα τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Ἐπικρατείας, ἀπεχόμενος, ἐν ὄσω τά ἰδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου ἐπαρκοῦν ἀπό τό νά ἐγγίσω μέχρι ὀβολοῦ τά δημόσια χρήματα πρός τήν ἰδίαν μου χρῆσιν… Ἀποστρέφομαι τό νά προμηθεύω εἰς τόν ἑαυτόν μου τάς ἀναπαύσεις τοῦ βίου, αἵ ὁποῖαι προϋποθέτουν τήν εὐπορίαν, ἐνῶ εὐρισκόμεθα εἰς τό μέσον ἐρειπίων περικυκλωμένοι ἀπό πλῆθος ὁλόκληρον ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς τήν ἐσχάτην ἀμηχανίαν… Ἐλπίζω ὅτι ὅσοι ἐξ΄ ὑμῶν συμμετάσχουν εἰς τήν κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μέτ΄ ἐμοῦ ὅτι εἰς τάς παρούσας περιπτώσεις ὅσοι εὑρίσκονται εἰς δημόσια ὑπουργήματα δέν εἶναι δυνατό νά λαμβάνουν μισθούς ἀνάλογους μέ τόν βαθμό τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματος τῶν καί μέ τάς ἐκδουλεύσεις τῶν, ἄλλ΄ ὅτι οἱ μισθοί οὗτοι πρέπει νά ἀναλογοῦν ἀκριβῶς μέ τά χρηματικά μέσα, τά ὁποία ἔχει ἡ κυβέρνησις εἰς τήν ἐξουσίαν της». (Ὁ Καποδίστριας πρός τήν Δ’ Ἐθνικήν Συνέλευση, Ἄργος 4 Αὐγούστου 1829). 

Αὐτό τό συγκλονιστικό μήνυμα τοῦ Μεγάλου Ἠγέτου καί Ἀνθρώπου δέν ἔπρεπε ἄραγε νά ἀναρτηθεῖ μέσα στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο;… 

Πηγή: Ἑλένης Κούκκου, Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἰωάννης Καποδίστριας –Τό ὑψηλό του ἦθος, Νεανικό & Μαθητικό Περιοδικό «Ὁ Πυρσός» τῶν Ἐκπαιδευτηρίων «Ἀπόστολος Παῦλος», σέλ. 188-189, τεῦχος 30, περίοδος β΄, Ἰσθμός Κορίνθου, Νοέμβριος 2009


Πηγή:
Ιωάννης Καποδίστριας

Τζιμάκος.


Μερικές φορές οι άνθρωποι σε εκπλήσσουν. 
Ή μάλλον, πάντα σε εκπλήσσουν, αλλά μερικές, σπάνιες φορές, ευχάριστα.
Και τότε πραγματικά αξίζει να το διαδίδεις.


Την Αριστερά, το ΕΣΥ, το Θεό και πολλά άλλα ελληνικά και... παράλογα σχολίασε το Σάββατο το πρωί ο Τζίμης Πανούσης.

Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό, Δίεση 101,3, ο «Τζιμάκος» αναφέρθηκε αρχικά στις νέες εμπειρίες που απέκτησε επισκεπτόμενος ένα ελληνικό νοσοκομείο: «Ήταν ένα ηλεκτροσόκ ρεαλισμού. Σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και φεύγουν όλα αυτά τα δήθεν τα οράματα που έχουν οι καλλιτέχνες. Το σημαντικό είναι ότι εκεί συναντάς ανθρώπους κανονικούς που στις δικές μας τις παρέες δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Και βλέπεις τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, να μην κοιμούνται καθόλου, να παίρνουν 800 ευρώ και αυτά να τους τα χρωστάνε. Εκεί όμως, στον πόνο και στο θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι. Εκεί μέσα γνώρισα κανονικούς ανθρώπους και το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολιτική ιδεολογία και είναι τόσο καθαροί για το πώς θα σου αναλύσουν τα πράγματα. Η δική μου η παρέα που είναι ΔΗΜΑΡ, με τα πέντε διδακτορικά δεν μπορεί να φτάσει εκεί το μυαλό τους».

Για την Αριστερά: «Συναναστρέφομαι κάτι ΔΗΜΑΡ, κάτι τέτοια. Από μικρό παιδί είχα αυτό το πρόβλημα …Αυτό είναι το καρκίνωμα του ελληνισμού. Η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, όλη αυτή η συστημική Αριστερά. Και η ΔΗΜΑΡ, ΔΕΙΜΑΡ γράφεται, Δεν ΕΙμαι Αριστερός.»

Για το ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που δεν μπόρεσε να κρατήσει ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Ντροπή. Αντί να ανοίξει τώρα το Σπίτι του Λαού να κάνει παιδικούς σταθμούς, το έχει μαυσωλείο. Το σπίτι του Λαού είναι ένα μεγάλο αυθαίρετο, χτισμένο πάνω στον Ποδονίφτη και δεν τολμάει κανείς να το πειράξει. Και πλημμυρίζει γιατί ο θεός εκδικείται, αν και δεν υπάρχει σε αυτές τις περιοχές.

Εγώ είμαι της γενιάς του Χημείου και έχω τραβήξει πολλά από την ΚΝΕ, τα ΚΝΑΤ τα λεγόμενα. Τα περιμέναμε να αντιδράσουν τώρα, μετά το χαστούκι του Κασιδιάρη αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα. Αν είχε χτυπήσει την κ. Κανέλλη ένας αντιεξουσιαστής, την επόμενη ημέρα θα είχαν καεί τα Εξάρχεια. Εγώ αν είχα εμπορικό κέντρο, θα έκανα άγαλμα στην Αλέκα Παπαρήγα. Έχει καταστρέψει όλο το εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Κάνουν κάτι εθιμοτυπικές απεργίες χωρίς λόγο ταλαιπωρώντας και κλείνοντας μαγαζιά, χωρίς να επιτυγχάνεται τίποτα. Χρειάζονται άγριες απεργίες. Αν απεργήσεις 12 ημέρες έχει παραλύσει το κράτος».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να φτιάξουν τα δόντια τους και θα φτιάξουν τη χώρα; Έχουμε μια πολιτική χούντα που είναι ριζωμένη βαθιά από όλα τα κόμματα και της αριστεράς κυρίως. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα, είναι μεγάλη παγίδα και θα το δείτε όταν θα έρθει στην εξουσία. Τους έβλεπα προεκλογικά και το 80% δεν έχει δόντια. Αν δεν μπορείς να φτιάξεις τα δόντια σου, πώς θα φτιάξεις τη χώρα; Κατεβάζουν το μουστάκι για να μην φαίνονται τα δόντια που δεν υπάρχουν. Ο φερετζές του ξεδοντιάρη. Ντροπή»!

Για τη «Χρυσή…Ευκαιρία»: «Δεν θέλω να κάνω κανένα αστείο, δεν θέλω να πιάσω στο στόμα μου τους αλήτες. Και στο πρόγραμμα θα τους λέω Χρυσή Ευκαιρία, δεν θέλω ούτε καν να τους αναφέρω, όπως είναι. Αυτοί θα εξαφανιστούνε σε λίγο καιρό που θα λυθεί το πρόβλημα με τους μετανάστες. Γιατί έχουμε γεμίσει καλάσνικοφ και μπαίνουν παντού και κάποιος πρέπει να κάνει μήνυση στο Σαμαρά που είχε ανοίξει τα σύνορα και γέμισε η χώρα από τους φυλακισμένους της Αλβανίας.

Όσοι υποστηρίζουν τους φασίστες και είναι κυρίως νέοι, το κάνουν μόνο για τους μετανάστες και από αντίδραση. Και από μια πλευρά καλά κάνουν, είναι υγιής αντίδραση με λάθος τρόπο. Σου λέει ο άλλος. δεν θέλω αυτό το κοινοβούλιο, θέλω να μπεί μέσα ένας πιθηκάνθρωπος και να τους αρχίσει στα σκαμπίλια.Οι Έλληνες δεν έγιναν ξαφνικά φασίστες σε ποσοστό 10%. Είναι μια συγκυρία η οποία θα περάσει, διότι πρόκειται για κανονικούς πιθηκάνθρωπους, νεάτερνταλ που δεν μπορούν να σταθούν και κάποια στιγμή θα πάνε εκεί που ανήκουν. Στα βάθη της Αφρικής, στη ζούγκλα».

Για την κρίση και την επανάσταση: «Στο πρόγραμμα δεν θέλω να κάνω κανένα αστείο με τους πολιτικούς, δεν θέλω να πιάσω στο στόμα μου τους αλήτες, όλη αυτή τη συμμορία, το Σαμαρά και τους άλλους. Τους σιχαίνομαι, δεν θέλω να ασχοληθώ. Ξέρετε, υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο. Ενώ εμείς σαν λαός ήμασταν τελείως ανοργάνωτοι, εκείνοι την έκαναν πάρα πολύ καλά τη δουλειά, τους βγάζω το καπέλο. Μιλάω για τους δοσίλογους του Χριστοφοράκου και των άλλων. Το έχουνε στήσει πολύ καλά το πράγμα, οι Εβραιοναζήδες. Είμαστε ακόμη μουδιασμένοι γιατί δεν μας έκοψαν 100 ευρώ, μας πήραν τα μισά. Εκεί μένεις άναυδος. Και λες, ας έχω τη δουλίτσα μου, κι ας παίρνω 300 ή 500 ευρώ. Έχουν προσλάβει κάτι τρισάθλιους δημοσιογράφους οι οποίοι διαφημίζουν κάθε μέρα κάτι τρισάθλιους τύπους, που κανονικά δεν θα έπρεπε να τους ξέρει κανείς. Αυτοί που απασχολούν την ημέρα μας με πρωτοσέλιδα είναι κάτι άχρηστοι, αγράμματοι άνθρωποι, κλέφτες, πρώην έμποροι ναρκωτικών. Οπότε τι να κάνει κι ο κόσμος, όταν δεν έχει από κάπου να πιαστεί; Είναι δύσκολο να προβλέψεις το timing της εξέγερσης. Αλλά θα έρθει κάποια στιγμή, εκτός κι αν όπως έλεγε ο Καστοριάδης αποδεχτούμε ότι θέλουμε να είμαστε δούλοι. Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα.

Το κράτος αυτό πρέπει να ξεριζωθεί εκ θεμελίων. Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με βία και αίμα, δεν υπάρχει εναλλακτική. Ξέρεις τι είναι να είσαι άνεργος; Να ξυπνάς το πρωί και να μην έχεις πού να πας; Εγώ αν ήμουν άνεργος και δεν είχα να δώσω γάλα στο παιδί μου δεν θα αυτοκτονούσα. Θα κατέβαινα κάτω, θα αγκάλιαζα δέκα γουρούνια και θα φεύγαμε όλοι μαζί. Η, κατέβα κάτσε μόνος σου στο Σύνταγμα. Ακίνητος! Δύο εκατομμύρια κόσμος να κατέβει στο Σύνταγμα και να καθίσει ακίνητος μέσα σε δύο μέρες θα είχε πέσει η κυβέρνηση. Θα είχαμε τελειώσει με αυτούς τους αλήτες. Και το μετά; Το μετά να χτιστεί με απλούς, τίμιους ανθρώπους όπως αυτοί που συνάντησα στο νοσοκομείο. Λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, να κάνουμε δημοψηφίσματα από τα προποτζίδικα, από το ίντερνετ, απλά πράγματα. Ας μη γίνει λαϊκή δημοκρατία, ας γίνει μια αστική δημοκρατία που να μην είναι χυδαία, που να μην εξευτελίζει τον άνθρωπο».

Για το Θεό: «Προσπαθώ να πιστέψω στο Θεό αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Έχω πάει στο θάνατο τρείς φορές και έχω γυρίσει. Παρόλα αυτά μυαλό δεν βάζω. Όμως σέβομαι απόλυτα αυτούς που πιστεύουν».

Πηγή: 
Yahoo! News

Tuesday, June 19, 2012

Ευθεία μπροστά.

Σε συνέχεια της αναρτήσεώς μου "Το λογύδριο της τσαντίλας" περί των εκλογών και των αποτελεσμάτων τους, συμπληρωματικώς των δικών μου προβληματισμών, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω μία ανάρτηση του φίλου Θαλαμοφύλακα, ο οποίος διατηρεί ένα ιστολόγιο εξαιρετικού ενδιαφέροντος.

Και αν και δεν συμφωνώ πάντα, με ό,τι συμφωνώ, συμφωνώ απολύτως.
Ίσως είναι και καιρός να δώσουμε έμφαση σε αυτά που μας ενώνουν, και να συζητήσουμε πολιτισμένα και με καλή διάθεση αυτά που μας χωρίζουν.

Δεν είναι και ανάγκη εν τέλει να συμφωνούμε πάντα στα πάντα, ρε αδερφέ, για να εκτιμούμε κάποια πράγματα.

--------

ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ, ΣΤΡΙΨΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ.


Αριστερά, ή δεξιά;

Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει ο πολίτης από τη στιγμή που θα εμπλακεί ενεργά με την πολιτική, είναι η ταυτοποίηση των πολιτικών του πεποιθήσεων και η ένταξη του σε κάποιον "πολιτικό χώρο".

Δε θα εξετάσω εδώ τον βαθμό εμπλοκής των πολιτών με την πολιτική (που λόγω του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος για τους περισσότερους πολίτες σήμερα περιορίζεται απλώς στην προσέλευση στις κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια), ούτε την προσπάθεια από πλευράς πολιτικού συστήματος να γίνουν ταυτόσημοι οι όροι "πολιτικοποιημένος" και "κομματικοποιημένος" και θα περιοριστώ μόνο στην προσπάθεια ταξινόμησης των "πολιτικών μας πεποιθήσεων" κατά μήκος της ευθείας γραμμής με τα δύο άκρα που μας έχει επιβάλει το πολιτικό σύστημα.

Για να κατατάξουμε τις πολιτικές μας πεποιθήσεις σε αριστερές ή δεξιές, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι σημαίνουν οι όροι "αριστερά" και "δεξιά".

Γράφει η wikipedia:

Στην πολιτική, ο όρος δεξιά αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικές και ο όρος αριστερά αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως προοδευτικές.  

Σε κεντρική διαφορά μεταξύ όλων των τάσεων της Αριστεράς και της Δεξιάς έχει αναδειχθεί μετά τη δεκαετία του '70 ο βαθμός ελευθερίας της αγοράς: η Δεξιά προωθεί την ελαχιστοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία (φιλελευθερισμός) και τη μέγιστη ελευθερία της αγοράς και των ιδιωτικών κεφαλαίων με στόχο την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης, ενώ η Αριστερά αντιπαραθέτει την ενίσχυση της κρατικής πρόνοιας προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, τη διατήρηση ρυθμιστικών ελέγχων επί των αγορών και την προοδευτική φορολόγηση αναλογικά με το εισόδημα (ώστε οι πλουσιότεροι να επωμίζονται μεγαλύτερο φορολογικό βάρος). 

Ενας τρίτος διαχωρισμός που δεν αναφέρεται επίσημα σε κανένα λεξικό, αλλά αποτέλεσε τον βασικό παράγοντα πάνω στον οποίο στηρίχθηκε ο εθνικός διχασμός που κατέληξε στον μεταπολεμικό εμφύλιο, είναι ότι η δεξιά αντιπροσωπεύει τον "πατριωτικό χώρο" και η αριστερά το διεθνιστικό όραμα ενός κόσμου χωρίς σύνορα, μιας κοινωνίας της εργατικής αυτό-διεύθυνσης στα μέσα παραγωγής, χωρίς κράτη, σύνορα και κυβερνήσεις, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται στις τοπικές κοινωνίες.

Ειδικά αυτός ο τρίτος διαχωρισμός (που είναι και ο πιο επικίνδυνος) είναι ο λόγος που τα "υπερπατριωτικά" κινήματα και ιδεολογίες χαρακτηρίζονται ως "ακροδεξιά" και τα "υπερανθρωπιστικά" και "αντι-φασιστικά" κινήματα και ιδεολογίες ως "άκρα αριστερά". 

Και εδώ αρχίζουν οι απορίες:

Είναι συντηρητική η νεοφιλελεύθερη αντίληψη ότι όλα τα αγαθά, συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων "κοινωνικών αγαθών" πρέπει να ανατεθούν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι τιμές τους να καθορίζονται από τους νόμους του ελεύθερου ανταγωνισμού; 

Είναι "πατριωτική" η φιλελεύθερη δεξιά που θέλει να παραδώσει τα μέσα κοινωνικής προστασίας του λαού βορά στις αγορές;  Πως γίνεται να είναι κανείς πατριώτης και να επιδιώκει την ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών (θέμα εθνικής ασφάλειας), των δημόσιων νοσοκομείων, των σχολείων, των μέσων μαζικής μεταφοράς;  Πως παντρεύεται ο φιλελευθερισμός (ειδικά η ακραία του μορφή, αυτή του νεοφιλελευθερισμού) με τον πατριωτισμό;  Ποιος θα θέσει όρια στις τιμές των κοινωνικών αγαθών όταν η "πατριωτική" κυβέρνηση είναι υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς;

Είναι προοδευτική η αριστερά που ζητά την εθνικοποίηση των  τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών, των νοσοκομείων και των σχολείων, δηλαδή την επιστροφή τους στον έλεγχο του κράτους, πράγμα που σήμερα σημαίνει επιστροφή σε παλαιότερες εποχές; 

Πως γίνεται η αριστερά να θέλει ισχυρό κράτος που να παρέχει με τους δημόσιους οργανισμούς τα κοινωνικά αγαθά στους φτωχούς και να επιβάλει στους πλούσιους βαριά φορολογία και ταυτόχρονα να μάχεται τις έννοιες του έθνους και του κράτους και να διακυρήτει ότι ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και ότι όλοι οι λαθρομετανάστες είναι ταξικοί μας αδελφοί;  Μπορεί η αριστερά στην Ελλάδα να παρέχει τα κοινωνικά αγαθά σε όλους τους ταξικούς της αδερφούς (που αριθμούν μερικά δισεκατομμύρια), ή μήπως θα έπρεπε να κοιτάζει τα του οίκου της και να φροντίσει να αποκτήσει ο Ελληνικός λαός ισχυρό κράτος ώστε να απολαμβάνουν οι πολίτες τα κοινωνικά αγαθά;

Από που προκύπτει ότι ο εθνικισμός (η πίστη ότι η ανθρωπότητα εκ φύσεως αποτελείται από έθνη, και ότι ο μόνος αποδεκτός τρόπος διακυβέρνησης είναι η εθνική αυτοδιάθεση) είναι αντίθετος στην αριστερή ιδεολογία;  Γιατί δεν μπορεί κάποιος να είναι "αριστερός" "εθνικιστής";  Οι σοβιετικοί που πολέμησαν τον Χίτλερ δεν ήταν "πατριώτες" "κομουνιστές";   Ο Βελουχιώτης (το πρότυπο κάθε αριστερού επαναστάτη) δεν ήταν πατριώτης;

Μήπως όλες αυτές οι ταμπέλες είναι τεχνητές για να μας διαχωρίζουν;

Μηπως οι σημερινή δεξιά έχει τυφλωθεί από τη φιλαργυρία και το κέρδος;

Μήπως η σημερινή αριστερά έχει τυφλωθεί από μια ανθελληνική αποπροσανατολιστική ιδεολογία;

Μήπως μας δουλεύουν και η αριστερά και η δεξιά μαζί;

Μήπως δε χρειάζεται να είμαστε σήμερα ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, παρά μόνο Ελληνες;

Μήπως αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται και η δεξιά και η αριστερά σήμερα; Μήπως φοβούνται ότι αν ο Ελληνικός λαός ενωθεί, τα μαντριά τους δε θα έχουν πια πελατεία;

Μήπως γι αυτό ακριβώς τονίζουν πάντα όλες οι "πολιτικές δυνάμεις" τις διαφορές τους και ποτέ τις ομοιότητες τους;

Μήπως ήρθε η ώρα να τους αφήσουμε μόνους να βρουν τις διαφορές τους, να τους ξεπεράσουμε και να πάμε απλώς μπροστά; 

Θαλαμοφύλακας.


Ευχαριστώ φίλε για το εξαιρετικό αυτό άρθρο, και για όλην σου την προσπάθεια.
Ευχαριστώ και για την άδεια αναδημοσιεύσεως.


Monday, June 18, 2012

Γεμάτο οπλοστάσιο


Παρασκευή απόγευμα, τριήμερο προ των πυλών. Καθαρά Δευτέρα. Ή Αγίου Πνεύματος. Ή ρεπό.
Ασήμαντο.

Ανάπαυση μετά από οκτάωρη στάση προσοχής, καφεδάκι, τσιγάρο, τηλεφωνάκια, μηνύματα, χάζι. Η χαλαρότητα του να μην έχεις να κάνεις τίποτα συγκεκριμένο για τις επόμενες ώρες. Γλυκιά προσμονή για όταν θα έχεις να κάνεις. Να χαρείς, να ζήσεις, να ξεφύγεις.

Γράφω, σβήνω. Λέξεις σε παράταξη. Βγαίνουν με τόση ευκολία από το στόμα, ξεχύνονται στα χαρτιά, στα πληκτρολόγια, στα ηχεία, στις οθόνες.... χωρίς υπόβαθρο σκέψης, χωρίς προεργασία. Ξεχειλίζουν και βγαίνουν.

Να ξεφύγεις... από τις υποχρεώσεις, από την ρουτίνα, από την καθημερινότητα, από τον καταναγκαστικό εγκλεισμό της ζωής σου. Αυτό που λες ζωή και είναι φυλακή και κάτεργο.

Να ξεφύγεις από την τρέλλα, την παράνοια. Μην δεις ειδήσεις. Μα πρέπει να ενημερωνόμαστε. Στο είπα, μην δεις ειδήσεις, μην ακούσεις, μην διαβάσεις. Δεν συνάδουν τα γεγονότα με τους κανόνες της λογικής. Καμμίας λογικής καμμίας χώρας κανενός πλανήτη.

Ξυπνάς και κοιτάς γύρω σου σαστισμένος. Τι έχει συντελεστεί όσο εσύ κοιμόσουν, όσο εργαζόσουν, όσο διασκέδαζες, όσο κατανάλωνες; Της πουτάνας της κακιάς. Παντού. Παντού έγκλημα, παντού ρεμούλα, κατάχρηση, παντού ασθένειες, πανδημίες, κίνδυνοι, παντού εχθροί. Ξαφνικά στραμένοι όλοι εναντίων όλων, άτυπος εμφύλιος, κανιβαλισμός. Επιβίωση. Φόβος.

Φόβος.

Η μία σκέψη φέρνει την άλλη. Πόσοι άνθρωποι είμαστε πάνω στον πλανήτη; 7 δισεκατομύρια περίπου. Νομίζω - ποιος μετράει. Τι κάνεις 7 δισεκατομμύρια πληθυσμού; Πώς κυβερνώνται;  Μυρμήγκια. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Πανδημίες, πόλεμος, κρίση (τεχνιτή), χρεοκωπία. Τι είναι 7 δισεκατομμύρια πληθυσμού; Ωμό κρέας για τα όρνια. Δύο σε ένα. Τρόμος να σε κρατάει φυλακισμένο μέσα στο ίδιο σου το πετσί, από μηχανής λύση/θεραπεία/πανάκεια να τρέχεις να αγόράζεις, να κόβεις κρέας από πάνω σου να τους ταίζεις στο στόμα. Πολιτικοί, πολυεθνικές, τράπεζες. Ειδήσεις, διαφημίσεις. Φήμες.

-Το άκουσες; 10 πέθαναν από την "νέα γρίππη". Το άκουσες; Πάμε για πόλεμο με τους Τούρκους. Το άκουσες; Πάμε για χρεωκοπία. Το άκουσες; Έρχεται το τέλος του κόσμου. Το άκουσες; Ο τάδε τραγουδιστής είναι αδερφή λέει. -Καλά κι εσύ πού σκατά τα άκουσες; -Το ειπαν στις ειδήσεις, το είπαν στο μοναστήρι, το είπε ο ξαδερφός σου στην θεία σου που το άκουσε από τον μπατζανάκη της συννυφάδας του κουμπάρου του. Το είπε το δελτίο του Σταρ. Το είπαν οι επιστήμονες, έρχεται ο 13ος πλανήτης ή κομήτης, είναι σε τροχιά σύγκρουσης. Το είπε ένας μηχανικός από την τάδε εταιρία που μπαινοβγαίνει στα υπουργεία. Το είπε ο Πατήρ Μούσιας, μεγάλος πνευματικός, υπολόγισε ότι σε τόσα έτη από κτήσεως κόσμου (τι;...) θα γίνει η συντέλεια. Το είπε η κυρά-Φεβρωνία που την συνάντησα στο μανάβικο, ο γιος της δουλεύει στο.................

..........οχλάγωγία. Θόρυβος, ηχορρύπανση, βαβέλ, ούτε την ίδια σου την σκέψη δεν μπορείς πια να ακούσεις. Αλήθειες και ψέματα όλα ανακατεμένα. Γεγονότα, πού είναι τα γεγονότα;

ΓΕΓΟΝΟΣ: Τρομοκρατημένος άνθρωπος ίσον υποδουλος άνθρωπος.

Ρουφηξιά καφέ, τσιγάρο. Τρομοκρατία. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Να προετοιμαστούμε, να οπλιστούμε, να χωθούμε πιο βαθειά στις τρύπες μας. Να χτίσουμε τα παράθυρά μας, να  αμπαρώσουμε τις πόρτες μας. Να κουμπώσουμε τα παλτά μας, τις καρδιές μας, να κλειδώσουμε τα μυαλά μας. Να προστατεύσουμε την ελευθερία μας κλειδώνοντάς την στα υπόγεια καταφύγιά μας. Να μην ξαναδεί φως. Να την αλυσοδέσουμε στα σκοτάδια, μπορεί να την ξεχάσουμε, μπορεί να απαρνηθούμε την ύπαρξή της, μπορεί να κλειδωθούμε κι εμείς μέσα μαζί της, αλλά θα είναι ασφαλής. Δεν θα την πειράξει κανείς. Γιωργάκη, όχι στα βαθιά παιδί μου. Δεν χρειάζεται να μάθεις να κολυμπάς. Ούτε να περπατάς, ούτε να σκέπτεσαι, προφανώς.

Γιατί αν μάθεις να σκέπτεσαι μπορεί περιθωριοποιηθείς, να ξεχωρίσεις, να σε δείχνουν με το δάκτυλο, να μην είσαι μέρος της μάζας, και θέλεις να είσαι μέρος της μάζας, να είσαι ο ίδιος μάζα, να τρως να χέζεις να κοιμάσαι να γαμάς να ξυπνάς να σε γαμούν να μην βγάζεις άχνα. Να χαμογελάς.

She won't let you fly but she might let you sing. Ούτε καν. Σκάσε και κάτσε.



κλείνω τα μάτια. η σκέψη πετά μακριά, πετώ εγώ η ίδια μακριά. δεν κάθομαι, δεν σκάω.

Δεν φοβάμαι. Το μυαλό και το σώμα αναπτύσσουν αντισώματα. Γίνομαι εγώ το αντίσωμα για την αρρώστια που είστε. Είμαι ο καρκίνος του καρκίνου σας. Εξαπλώνομαι και πριν το καταλάβετε θα έχω ιάσει ό,τι προλάβω πριν με ακτινοβολήσετε.  

Κλείσε την γαμημένη την τηλεόραση επί τέλους. Άνοιξε το παράθυρο να μπει ήλιος, άνοιξε την πόρτα και βγες εσύ στον ήλιο. Άνοιξε τα μάτια και δες από μόνος σου τι γίνεται γύρω σου.

Να δεις, πώς οι σκιές ξεθωριάζουν στο φως.
Να δεις, πώς τα τέρατα που σου παρουσιάζουν δεν είναι παρά φιγούρες σε θέατρο σκιών.
Να νοιώσεις πώς είναι να ζεις ελεύθερος.

Το λογύδριο της τσαντίλας.

Έχω καιρό να γράψω.

Κάτι οι δουλειές που τρέχουν και τρέχουμε μαζί τους κι εμείς, κάτι ο έρως και η ζωή που θέλεις να ζήσεις επί τέλους, κάτι οι εξελίξεις στην χώρα που σε τρελλαίνουν, σε εξοργίζουν, σε μπερδεύουν, σε αποσυντονίζουν, και δυνητικά σε απονευρώνουν, σε αποβλακώνουν... 

Απέφυγα δε, ενώ το ήθελα κατά καιρούς, να γράψω για την πολιτικο-οικονομικο-κοινωνική κατάσταση της χώρας μου. Ο λόγος ήταν ότι, είναι τόσο ρευστά πλέον όλα, που δεν ήξερα τι να πω, όλα στο μυαλό μου κουβάρι.

Τώρα όμως αισθάνομαι ότι θα σκάσω αν δεν μιλήσω. Ο κόμπος στον λαιμό μου έχει διογκωθεί τόσο που με πνίγει, κι αν το μυαλό είναι ακόμα κουβάρι, θέλω, ΠΡΕΠΕΙ, έχω άμεση ανάγκη να το ξετυλίξω.

Να ξεκαθαρίσω εξ'αρχής ότι είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα. Την λατρεύω αυτήν την χώρα. Όταν σκέπτομαι τα πόσα έχουμε επιτύχει ανά τους αιώνες, των πόσων έχουμε επιβιώσει, τα πόσα έχουμε προσφέρει, φουσκώνει το στέρνο μου από υπερηφάνεια όπως όταν παίρνεις βαθιά ανάσα με καθαρόν αέρα μετά από πέντε ώρες πνιγμένος στην αιθαλομίχλη του κέντρου.

Υπερηφάνεια όχι κενή, κούφια, βουβή. Όχι τεμπέλικη, του τύπου, οι πρόγονοί μας έσωσαν την Ρώμη (την θυμάται κανείς εκείνη την παλιά ιστορία με τις πάπιες;), αλλά οδυνηρή και με επίγνωση της ευθύνης της συνέχισης του έργου των προγόνων και της απόλυτης τύχης του να έχεις γεννηθεί στον ευλογημένον τόπο αυτόν, τον τόσο πλούσιο και λουσμένον στο χρώμα και το φως.

Υπερηφάνεια που εμπνέει να κάνεις κάτι καλύτερο για εσένα και την χώρα σου, για τον κόσμο όλον, που σε ωθεί να προχωρήσεις ακόμα και στα αγκάθια, και στις πέτρες, και στις λεπίδες.

...................


Σήμερα δεν αισθάνομαι τόσο υπερήφανη... όσο θλιμμένη. Συν-θλιμμένη κάτω από το βάρος της ατελείωτης βλακείας της πολιτικής ζωής μας.

Σήμερα λοιπόν είναι η επόμενη ημέρα. Μία από τις πάμπολλες μαύρες επόμενες ημέρες που βιώνουμε την μία πίσω από την άλλη τα τελευταία χρόνια, μία από τις τόσες που κοιτάμε πίσω και αναρωτιόμαστε τι κάναμε, που πατάμε σε αποκαΐδια και ερείπια, που αισθανόμαστε το μέλλον να μας αδειάζει. Άλλη μία επόμενη ημέρα από τις τόσες επαναλαμβανόμενες, είναι πια σαν να ζούμε την ημέρα της μαρμότας. Άλλη μία επόμενη ημέρα που δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, γιατί επιλέξαμε να μην αλλάξει. Ή μήπως όχι;...

Εχθές, πηγαίνοντας ως ευσυνείδητος πολίτης κι εγώ να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα-υποχρέωση, και έχοντας ακούσει προσεκτικά τις προηγούμενες ημέρες ΟΛΟΥΣ τους υποψηφίους να ξετυλίγουν τα σχέδιά τους, έχοντας μελετήσει για τις εξετάσεις, παρέμεινα μέσα στο παραβάν για 15 λεπτά, έχοντας απλώσει τα ψηφοδέλτια και προσπαθώντας να αποφασίσω τι να ψηφίσω. Εκεί λοιπόν, με απλωμένα τα πάνω από 20 ψηφοδέλτια, διαπίστωσα ότι δεν έχω επιλογές. Δεν έχω! Δεν με εκφράζει κανείς. Από την μία η αριστερά του επιβλαβούς διεθνισμού που τα έχει κάνει πλακάκια με όλους όσους ορέγονται νησιά ή έξοδο στο Αιγαίο και ο πλήρως αποτυχημένος και αναχρονιστικός κομμουνισμός. Από την άλλη η υποτιθέμενη δεξιά η οποία, ενδεδυμένη καταχρηστικώς ακόμα τον μανδύα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θέλει να μου στερήσει όχι μόνο τα υπάρχοντά μου, αλλά τον κόπο μου, τον ήλιο μου, την θάλασσά μου, την ελευθερία μου, το χαμόγελό μου. Την ζωή μου. Για λογαριασμό των μεγάλων συμφερόντων που καμμία σχέση δεν έχουν με την χώρα μου και που χρόνια τώρα προσπαθούν να την κόψουν κομμάτια για να απομυζήσουν τα αγαθά της.

Κατέληξα σε ένα μικρότερο κόμμα, άσχετο, δεν έχει σημασία. Δεν ήμουν ευχαριστημένη. Δεν είμαι γενικώς ικανοποιημένη από τίποτα. Ούτε από την επιλογή μου, αλλά κυρίως από τις επιλογές που μου εδόθησαν. 

Βγαίνουν σήμερα λοιπόν τα μεγάλα κεφάλια στα μεγάλα κανάλια, οι αναλυτές και δημοσιογράφοι, υποτιθέμενοι επιστήμονες και ειδήμονες, να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα, με ψυχολογικούς όρους ξεσηκωμένους από ογκώδη βιβλία από τα οποία είμαι βέβαιη είχαν διαβάσει μόνο τα sos των εξετάσεων. Και κανείς δεν λέει το εξής απλούστατο: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Δεν έχουμε επιλογές! Σε αυτές τις εκλογές έπρεπε να υποστηρίξεις είτε την μη-παράταξη μέσα στην οποία δεν ξέρει η δεξιά της τι ποιεί η αριστερά της, που δεν μπορούν ούτε μεταξύ τους να συνεννοηθούν να μην λέν αρλούμπες, η οποία δηλώνει επαναδιαπραγμάτευση-καταγγελία-επαναδιαπραγμάτευση-καταγγελία, που κατακρίνει τον έναν και μοναδικόν για το "λεφτά υπάρχουν" ενώ τάζει περισσότερα, που κολλάει αφίσες στα τούρκικα στην Θράκη (οι Τούρκοι κατακτούν την Θράκη-ΣΥΡΙΖΑ), που θέλει να αποκαλεί αδέρφια όποιον καλόν ή κακόν μπήκε ΠΑΡΑΝΟΜΑ (αλήθεια, υπάρχουν νόμοι πλέον;) στην χώρα, αλλά δεν θέλει κατά τα άλλα το μνημόνιο, είτε τον έτερο μαλάκα κωλοτούμπα προπαγανδιστή συνεχιστή του Γκέμπελς, συνένοχο μεν αλλά υπεύθυνο, σαμάρι στις δικές μας πλάτες. 

Πιο πέρα οι δεινόσαυροι, (ναι ρε, για το ΚΚΕ λέω) που ζουν το δικό τους προσωπικό όνειρο χρόνια τώρα, που αποτυγχάνουν να μας υποδείξουν έστω και μία χώρα όπου ο κομμουνισμός να πέτυχε και να ευχαρίστησε τον λαό που υποτίθεται (πολλά υποτίθεται δουλεύουν σήμερα) ότι υποστηρίζει, με μία γλώσσα ξύλο, να κατηγορεί εκείνους που ψήφισαν Χρυσή Αυγή ως φασίστες, ανίκανοι να καταλάβουν ή να παραδεχθούν το ΓΙΑΤΙ είχε τέτοια άνοδο η Χρυσή Αυγή, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι ναι, για τον λαό τα κάνουμε όλα, αλλά για τον δικόν μας λαό, όχι και για τους άλλους, τους διαφωνούντες.

Και αυτό το κάνουν ΟΛΟΙ.

ΟΛΟΙ. Οι μεν βγαίνουν και λένε ότι ο λαός στήριξε το καταραμένο το μνημόνιο, οι δε λένε ότι ο λαός στήριξε την ασφάλεια (!!!), οι τρίτοι ότι ο κόσμος φασιστοποιήθηκε, με τους μεν να βρίζουν και να καταριούνται τους δε και κανείς δεν λέει ότι τα ποσοστά δείχνουν ότι σχεδόν κανείς δεν στήριξε κανέναν, απλώς ψήφισαν αυτόν που πίστεψε ότι θα κάνει το λιγότερο κακό! ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ! Γιατί δεν έχουμε πλέον επιλογές! Πού είναι εκείνος ο πατριώτης που θα πει κάτι και θα το εννοεί, που θα βάλει το συμφέρον αυτής της έρημης της χώρας πάνω από όλα, που θα κοιτάξει τα του οίκου μας, που θα βάλει στην θέση τους όλους εκείνους που μας φτύνουν στα μούτρα στο εξωτερικό-και στο εσωτερικό;

Πού είναι εκείνος ο πατριώτης με το σύγχρονο σχέδιο; Πού είναι εκείνος που θα καταλάβει επιτέλους το πως λειτουργεί η Ελληνική κοινωνία, τα θέλω και τις ανάγκες της, και θα τα ισορροπήσει με την ορθή και δίκαιη λειτουργία του κράτους; Ποιος είναι αυτός ο μερακλής και θαρραλέος που θα έρθει σε αντιπαράθεση με τα διεθνή και εγχώρια συμφέροντα και θα κάνει το αχούρι, όπως κατάντησε, ξανά κράτος, όχι για το ίδιο το κράτος ή την Ευρώπη -που την έχουμε και στα αρχίδια μας γραμμένη- αλλά για τους πολίτες της;


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ε άντε και γαμηθείτε λοιπόν δεξιοί και αριστεροί όλοι μαζί και οι αναλύσεις σας παρέα.
Κολλημένοι όλοι στις μαλακισμένες, απολιθωμένες ιδεολογίες σας, στα κούφια λόγια σας και τις δίχως βάση υποσχέσεις σας, στα φαντάσματα των εθνοπατέρων σας (δικών σας, όχι δικών μας). Με τα ψευδοδιλλήματά σας, τις προπαγάνδες σας, και τις επιλογές που ΔΕΝ μας δίνετε. ΣΚΑΤΑ στις εκλογές που κάνετε.
Έχετε χαζέψει τον κόσμο. Ψάχνει ο Έλληνας από πού να πιαστεί, να γραπωθεί να ελπίσει, όχι για το παντεσπάνι και το i-phone του, αλλά για το ψωμί και την ελευθερία να ονειρεύεται. Για να λέει ότι του ανήκει η χώρα του. Για να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του. Για να μην του κουνούν το δάκτυλο επειδή θέλει να κολυμπάει στις παραλίες του όταν δεν εργάζεται. Για να εργάζεται!!

Για να μην φοβάται πια!



Και ένα τελευταίο για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, για να μην την αφήσω παραπονεμένη.

Είναι σιχάματα. Νεοναζί, πωρωμένες καρικατούρες νοσταλγοί του Χίτλερ που εξυμνούν την βία δεν έχουν θέση στην πολιτική ζωή της χώρας, της οποιαδήποτε χώρας. 

ΟΜΩΣ.

Ρε ηλίθιοι, αν δεν θέλετε νεοναζί στην βουλή, τότε γιατί δεν τους κηρύξατε παρανόμους εξ' αρχής; Δεν γνωρίζατε την ιδεολογία τους; Τι πραγματεύονται, τι υποστηρίζουν; Δεν γνωρίζατε την δράση τους; Σκάστε λοιπόν τώρα και φάτε τα. Γιατί ο Έλληνας δεν έγινε φασίστας ξαφνικά. Τον σιχαίνεται τον φασισμό. Όμως, σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί, αν δεν έχουν περάσει οι φωνές τις πανύψηλες μάντρες σας στην Εκάλη και όπου αλλού εδρεύει ο κώλος σας, οι κοινωνία δεν έχει φτάσει σε οριακό σημείο, έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της. Αφέθηκε ένας πληθυσμός ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν ομοιογενής κατά 85-90% να διασπαστεί βιαίως μέσα σε χρόνο κατά πολύ λιγότερο από δέκα έτη, με την εγκληματικότητα να έχει φτάσει σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα, και μην ακούσω ότι πεινάνε γιατί θα με γράψουν κι εμένα οι εφημερίδες. Ο Αλβανός που βιάζει την σύζυγο και μητέρα με τον σύζυγο και τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΕΙ. Ο Σουδανός που σκοτώνει για ένα τσαντάκι κάμερας πισώπλατα, δίχως να γνωρίζει τι έχει μέσα, εν ψυχρώ, ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΕΙ. Ο άλλος Αφρικανός που βιάζει την 80χρονη μέσα στο σπίτι της ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΕΙ. Ο άααλλος Αφρικανός που, αφού ληστέψει την κυριούλα που γυρίζει από τα ψώνια της, την εξαναγκάζει να του κάνει στοματικό με το όπλο στον κρόταφο ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΕΙ.

Και στα αρχίδια μου εδώ που τα λέμε αν πεινάει.
Ο άνθρωπος που πεινάει θα ψάξει αρχικώς για εργασία. Έπειτα θα επαιτήσει. Στο τέλος θα ληστέψει, μπορεί να σπρώξει, να τραβήξει, θα χτυπήσει ενδεχομένως, αν απειληθεί ίσως να σκοτώσει. Όταν όμως δολοφονεί εν ψυχρώ ή με μένος, όταν βιάζει, ε συγγνώμη δεν είναι ζήτημα πείνας. Δεν ξέρω αν είναι φθόνος ή φανατισμός και πώρωση ή αν απλώς οι συνθήκες στις χώρες τους τους κατέστησαν ανίκανους να αισθάνονται και σκέπτονται ως άνθρωποι και να λειτουργούν φυσιολογικά μέσα σε φυσιολογικές κοινωνίες, όμως σε κάθε περίπτωση δεν τους θέλει ο κόσμος δίπλα τους.

ΦΥΣΙΚΑ και δεν είναι όλοι έτσι. Δεν τίθεται ΚΑΝ θέμα ρατσισμού. Υπάρχουν αλλοδαποί στην Ελλάδα που ζουν αρμονικότατα με τους Έλληνες, έχουν προσαρμοστεί εκείνοι σε εμάς κι εμείς με εκείνους. Αλλά αν θέλετε την άποψή μου, έχουμε αρκετά τομάρια δικά μας, δεν χρειαζόμαστε και απ'την Ινδία ή όπου αλλού. Ο Έλληνας θέλει πίσω την χώρα του. Τι δεν καταλαβαίνετε;

Ο κόσμος φοβάται λοιπόν, και δικαίως.
Από την άλλη, έχει σιχαθεί τις κωλοτούμπες σας. Τις μετεγγραφές σας. Την διγλωσσία σας. Την αναποτελεσματικότητά σας. Την ανικανότητά σας να αναγνωρίσετε τα προβλήματά του.
Στράφηκε λοιπόν σε ακραίες λύσεις. Η εποχή είναι ακραία, τι περιμένατε;;

Όχι, δεν είναι Φασίστας ο Έλληνας. Φασίστες είστε εσείς που τον αναγκάζετε να καταφύγει σε τέτοιες λύσεις. Φασισμός είναι να ζεις διαρκώς στον φόβο και την αγανάκτηση. Να μην μπορείς να ανοίξεις το παράθυρό σου. Να είσαι αναγκασμένος να διπλοκλειδώνεις την πόρτα σου. Να μην μπορείς να περπατήσεις στον δρόμο σου και να αράξεις στην πλατεία σου. Φασισμός  είναι να φωνάζεις και να μην σε ακούει κανείς.
Φασισμός επίσης είναι να μην συμπεριλαμβάνεται στις νόμιμες διαδικασίες ένα κόμμα νομίμως ψηφισμένο από τον λαό. Αν δεν σας αρέσει κατεβείτε στον δρόμο να ζητήσετε τον λόγο από τον λαό. Αν τολμάτε.

Κωλο-υποκριτές του κερατά. Καταδικάζετε τους νοσταλγούς του Χίτλερ. Του Στάλιν όμως;; Καταδικάζετε δήθεν την βία, αλλά μας αναγκάζετε να ζούμε καθημερινώς μέσα στην βία, στην χειρότερη μορφή της!!

ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ λοιπόν την επιθυμία του λαού, έστω και αν αυτή δεν σας φαίνεται σωστή. Εξ' άλλου, ούτε εσείς μας φαίνεστε σωστοί, ούτε και είστε. Κι εμείς δεν είμαστε σωστοί. Έχει χαθεί προ πολλού το μέτρο στην Ελλάδα, όπως έχει χαθεί από παντού. Θα ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας, γι'αυτό είμαι σίγουρη. Απαιτείται όμως χρόνος, και να κλείσει ο κύκλος του αίματος που έχει ανοίξει.

Στο μεταξυ, ας μιλάμε λίγο με τον διπλανόν μας, κάτι μπορεί να μάθουμε. Ας βάλουμε ένα χεράκι μεταξύ μας γιατί από εκείνους εκεί πάνω δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Και τα μάτια και αυτιά ανοιχτά. Οι καιροί είναι πονηροί.

Όσο για εσάς κομματόσκυλα, η κοινωνία θα σας φτύσει σαν κουκούτσια. Θα σας αποβάλλει σαν απόβλητοι που είστε.

Ευχαριστώ όποιον άντεξε να διαβάσει όλο το λογύδριο της τσαντίλας.


Wednesday, February 2, 2011

Σκέπτομαι και γράφω

Καναπές, τσιγάρο, παλιά ελληνική ταινία για χαλί-στοπ. Ημέρα χάλια, κούραση νεύρα-στοπ. Απεργίες, τηλέφωνα, ηλίθια χασκόγελα, προστυχιά, deadlines, κι άλλα τηλέφωνα, κι άλλες απεργίες, κι άλλες ηλιθιότητες, fatal error, out of memory-στοπ. Φάε κι όλο το κρύο να περιμένεις εις μάτην το λεωφορείο που δεν πρόκειται να έρθει. Ωραίο ακούστηκε αυτό, σχεδόν ποιητικό. Το κρύο βέβαια δεν ήταν και πολύ ποιητικό. Τώρα τυλιγμένη με μια κουβέρτα σαν τον Ινδιάνο κάθομαι και γράφω. Όπως τα παιδιά, σκέπτομαι και γράφω. Τώρα βέβαια ποιος σκέπτεται την σημερινή εποχή; Δεν συμφέρει να σκέπτεσαι, ακόμα και όταν θέλεις να γράφεις. Κουραστικό να σκέπτεσαι, είναι και βαριά η κουβέρτα, κουράζει τους ώμους, δεν βοηθάει...

Παρ' όλα αυτά σκέπτομαι. Κακιά συνήθεια, δεν λέω να την κόψω. Χαμός, τρελλάδικο, όλος ο κόσμος για ηλεκτροσόκ. Μπείτε στην ουρά, όλοι θα πάρετε. Αυτό είναι το μόνο που θα πάρετε. Και τον πούλο. Αλλά αυτόν τον έχουμε ήδη πάρει, ή τον παίρνουμε τέλος πάντων, είναι και μεγάλος ο πούστης ο πούλος, τελειωμό δεν έχει. Έχουμε χάσει την μπάλα, θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε με τους μαλάκες που μπλέξαμε. Ξέραμε, για παράδειγμα, ότι 1+1=2. Απλή αριθμητική, δημοτικού. Πλέον σου λένε. Ένα που έχεις, συν δυο που δανείστικες, συν τρία που έκλεψες, μας κάνουν έστω δέκα. Συν 10 που θα έβγαζες αν δούλευες, συν άλλα 10 που θα βγάλεις του χρόνου, ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, του Αη-Βασίλη, του νοικοκύρη της νοικοκυράς σύνολο έστω 100 (για την... στρογγυλοποίηση). Από αυτά μας χρωστάς το 10% συν το 100, ήτοι 110. Εσύ εν τω μεταξύ εξακολουθείς να έχεις 1. Τα δύο που δανείστηκες δεν πιάνονται, και ποτέ δεν έχεις κλέψει, και πέρυσι πάλι ένα έβγαλες, του χρόνου δεν ξέρεις αν θα βγάλεις και τι, και εν πάσει περιπτώσει δεν βγάζουν 100 ρε μαλάκες, πάρτε και ένα κομπιουτεράκι, τρία ευρώ απ' τα Τζάμπο. Μπα δεν βαριέσαι. Ότι και να κάνεις, όσο και να φωνάξεις, πάλι 110 χρωστάς.

Χρωστάς... πολύ περισσότερα από 110. Χρωστάς παντού. Όλοι ζητάνε σαν να τους χρωστάς. Λες και δεν προσφέρεις, λες και ζεις παρασιτικά. Κι ας σου φεύγει ο κώλος, κι ας είσαι φιλότιμος. Μα γι' αυτό χρωστάς, επειδή είσαι φιλότιμος. Οι φιλότιμοι χρωστάνε, οι αφιλότιμοι απλώς απολαμβάνουν τους κόπους των φιλότιμων.

Ανοίγεις το ραδιόφωνο να ακούσεις λίγη μουσική, διαφημήσεις, τζάμπα όλα τζάμπα αγόρασε, κάτι στριγκλιές, πάρε πάρε πάρε, qqqqqq, τζάμπο σακούλες, κόνεξ πριν από το ίντερνετ, η τσιγκουνιά είναι μαγκιά, μεγάλη προσφορά μόνο 9,99 (θέλω το ένα λεπτό ρέστα ρε), έχασαν και οι λέξεις το νόημά τους, χειρότερα και από λαϊκή αγορά, στην λαϊκή τουλάχιστον υπάρχει αμεσότητα, υπάρχει ευρηματικότητα, εδώ τι υπάρχει; βλακώδεις ατάκες, καμμία σκέψη, ηλιθιότητα, αλήθεια σε ποιους απευθύνονται; Σκυλάδικα και φτηνός πόνος και κάτι χαζά αρμόνια χωρίς αρμονία, χωρίς ρυθμό, όλα για να τροφοδοτούν την νυχτερινή ζωή, για τα φράγκα, για την αποβλάκωση. Μίνι και στιλέττο γόβα και μπόμπες ξύδια. Νυφοπάζαρο. Κλείσ' το το ρημάδι. Ανοίγεις τηλεόραση, ειδήσεις- τρομολαγνεία. Παλιά επικοινωνιακή πατέντα. Στα φέρνουν σιγά σιγά, να τα χωνεύεις, να σε παγώνει ο φόβος, να μην μπορείς να κουνηθείς. Να σε μουδιάζουν. Και παραφουσκωμένα. Σε τρομοκρατούν ότι θα κόψουν το πόδι για να πεις κι ευχαριστώ όταν σου κόψουν τα δάκτυλα. Οι πολιτικοί χαμογελούν, βλακωδώς κι αυτοί. Τα καταφέραμε, τα πουλήσαμε όλα. Τα καταφέραμε, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Τα καταφέραμε, σας κάναμε ζόμπι, κρέατα, αντικείμενα, είστε ιδιοκτησία μας. Όχι δικιά μας, δικιά τους. Κι εμείς σε εκείνους ανήκουμε.

Οικονομικο-οικολογικο-πολιτικο-πολιτισμικο-ηθικο-εθνικοπαγκόσμιες καταστροφές. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί και καθόμαστε και τους ακούμε, τους ακολουθούμε, τους χειροκροτούμε, τους επικρίνουμε στην θεωρία και στην πράξη τους επικροτούμε. Υπομένουμε, άρα συμφωνούμε, λογική του κώλου. Η χώρα του ό,τι νά'ναι. Ένας πλανήτης ολόκληρος ό,τι νά'ναι. Πλύση εγκεφάλου, κατευθυνόμενες σκέψεις, κατευθυνόμενες συνειδήσεις.

Κι εκεί που ο κόσμος καίγεται, το lifestyle χτενίζεται.


Ταχύτατα εναλλασσόμενες εικόνες, εναλλασσόμενο ρεύμα που διαπερνάει το μυαλό νεκρώνοντας τα πάντα. Καταστροφή-λαγνεία-περιπέτεια-ρομάντζο-δυστυχία-ψέμα-αλήθεια-φαντασία-πάλι λαγνεία-τσόντα-αίματα-σωτήρες-μάσες-αγόρασε.





Κλείσ'την την πουτάνα. Σπάσε την καλύτερα.


Προβληματισμοί. Απορίες. Ερώτημα. Εύλογο. Πού σκατά είναι τα φράγκα; οέο; Τα κράτη πτωχεύουν. Οι τράπεζες (κάποιες) πτωχεύουν, οι επιχειρήσεις βαράνε κανόνι, όλοι χρωστάνε σε όλους. Αφού πλούτος υπάρχει, και κανείς δεν τον έχει, ε ποιος σκατά τέλος πάντων τον έχει;;;

Εγώ πάντως δεν τον έχω.


Πρόσωπα σκυθρωπά παντού, βράζει η οργή, καπάκι στην κατσαρόλα η θλίψη, βαριά, μην σηκωθεί και το καπάκι και ξεχειλίσει η οργή και μετά ποιος την μαζεύει, και κανά-δυο άσχετοι χαζοχαρούμενοι που δεν παίρνουν χαμπάρι τίποτα (το lifestyle που λέγαμε) να σφυρίζουν αδιάφορα στον ρυθμό των διαφημίσεων. Ισορροπία μηδέν. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Έρχονται και γιορτές. Τι γιορτές; Χριστούγεννα. Α συγγνώμη Christmas ήθελα να πω. Ή μάλλον x-mas. Χωρίς νόημα κι αυτά. Ένας χοντρός με γένια ντυμένος στα κόκκινα, θα σου πουν αν ρωτήσεις. Και ψώνια. Καταναλωτές σε απόγνωση. Ξενόφερτες συνήθειες, άγνωστες προς οτιδήποτε γνώριμο και ουσιαστικό. Jingle bells. Τα Χριστούγεννα σου λέει είναι για τα παιδιά, οι μεγάλοι ας κόψουμε τον σβέρκο μας. Σημασία έχει ο διάκοσμος και τα ψώνια. Η αγάπη, η ελπίδα, ποιο είναι το μήνυμα των ημερών; Δωρεάν sms. Μόνο με ένα ευρώ.

Πωλούνται εκτάσεις, νησάκια πλήρως εξοπλισμένα κι επανδρωμένα, α δεν τα θέλεις επανδρωμένα; Τους διώχνουμε τι σε νοιάζει. Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο. Μόνο με ένα ευρώ.

Δεν μας χέζετε κι εσείς με το ευρώ σας.


Κι οι τραπεζίτες πάνω απ' όλα. Πάρε και τις φοροκάρτες, πάρε και τις κάρτες του πολίτη, του καταναλωτή, του είλωτα, του φυλακισμένου. Πάρε να μην έχεις προσωπικά δεδομένα. Πάρε να ελέγχουν όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου, από τα οικονομικά σου μέχρι το πότε έχεις περίοδο ή πότε πηδιέσαι ή πότε τρέχει η μύτη σου. Και γιατί όχι; Τι είμαστε άλλωστε περισσότερο από ΖΩΑ;;;

Ε λοιπόν ΟΧΙ. Εμείς τα ΖΩΑ λοιπόν δεν το βάζουμε κάτω. Εδώ στην χώρα του εργαστηριακού πειραματισμού, της οικονομικής και πολιτικής πτώχευσης, της υποτιθέμενης παρακμής και της γενικευμένης ύπνωσης, σε αυτό το καραβάκι που το έπεισαν ότι στραβά αρμενίζει σε στραβό γιαλό χρόνια τώρα, σε αυτό το μέρος που γεννήθηκε ο γαμημένος ο δυτικός πολιτισμός μόνο και μόνο για να μας επιστραφεί αιώνες αργότερα υπό την μορφή σφαλιάρας, ΕΔΩ μαγειρεύεται η σούπα που θα σας κάψει την γλώσσα και θα σας κάτσει στον λαιμό. Εμείς που αρνούμαστε να κοιτάμε τα παπούτσια μας περπατώντας, που δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι έτσι είναι και δεν γίνεται αλλιώς, που ίσως αναγκαστούμε να φύγουμε για να ζήσουμε, ή που θα μείνουμε και ό,τι γίνει, εμείς που ήμασταν αρκετά τυχεροί να γεννηθούμε σε ιερά χώματα έστω και λάθος εποχή, να ξέρετε θα σας κυνηγήσουμε πίσω στις φωλιές σας, φίδια. Γιατί ακόμα ροκάρουμε τις νύχτες με κιθάρες φτιαγμένες από καύκαλα και έντερα, ακόμα σχεδιάζουμε με γκρίζα χρώματα ένα πολύχρωμο μέλλον, ακόμα γελάμε κι ας φωνάζουμε, επιβάλλεται να φωνάζουμε όσο επιβάλλεται να γελάμε. Κοιτάμε μακριά εκεί που το δικό σας βλέμμα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει. Δεν έχουμε ξεχάσει, ούτε να αγαπάμε, ούτε να αγωνιζόμαστε, δεν ξεχνάμε τα συστατικά που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Ακόμα σκεπτόμαστε, ακόμα αισθανόμαστε. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, απανταχού κουφάλες νεκροθάφτες όρνια. Τα παραπετάσματα της φτώχιας, της παράνοιας, της μιζέριας και της γαμημένης της ανασφάλειας που προσπαθείτε να ρίξετε μπροστά στα μάτια μας για να μας τυφλώσετε είναι διάτρητα, βλέπουμε πού το πάτε, και δεν θέλουμε καμμία συμμετοχή. Δεν την θέλουμε την επιχρυσωμένη ασφάλειά σας, και για να το πω να το καταλάβετε, you can take your system and shove it. Ξέρουμε ότι μας δουλεύετε, γνωρίζουμε ότι γυαλίζετε τους χαλκάδες για να μας τους περάσετε στην μύτη. Προσπαθήσατε να το κρύψετε, αλλά αποτύχατε.

ΑΠΟΤΥΧΑΤΕ.

Εσείς που προσπαθείτε να ξεπουλήσετε μάθετε ότι δεν είμαστε για πούλημα. Εσείς που τα γαμήσατε όλα ετοιμαστείτε, θα κληθείτε να θερίσετε αυτά που με τόση ευκολία σπέρνετε. Η ιστορία που παραχαράξατε θα σας τιμωρήσει. Και ΑΥΤΟ είναι το μήνυμα των ημερών.


Και.. α ναι, Γιωργάκη; Άντε γαμήσου κι εσύ αγόρι μου.
Ναι, fuck you too σημαίνει, μαλάκα αγράμματε.